Voor als vooruitkijken (nu) te veel is, plannen je uitputten, maar je tóch ergens naar verlangt.

Als je gezondheid wankel is Als je leeft met chronische klachten is het maken van plannen vaak beladen. Want hoe plan je iets in de toekomst als je vandaag al niet weet hoe je je straks voelt? Als je energie of klachten elke dag of misschien wel elk uur wisselen?

Wat voor anderen vanzelfsprekend is – een dagje weg, een etentje, zelfs een wandeling – kan voor jou voelen als een onhaalbare opgaven, of als de zoveelste gok. Trek ik dit? En wat gaat het me dan kosten?

En dat is verdrietig. Niet alleen omdat je dingen moet missen, maar ook omdat het je spontane kant raakt. Je vrije gevoel. Je vertrouwen in morgen.

Mensen zien vaak niet hoeveel energie het kost om daar steeds weer mee om te gaan. Want naast de fysieke klachten is er ook die mentale last: De onzekerheid. Het constantie balanceren tussen willen en kunnen.

En dat doet iets met je.

In zo’n wankele situatie is het soms enorm lastig om vast te houden aan wat je belangrijk vindt. Laat staan om grote doelen na te streven of ver vooruit te plannen.

Toch heb ik hier iets over geleerd de afgelopen jaren, en dat wil ik graag met je delen.

Halverwege het jaar

Een half jaar geleden schreef ik over goede voornemers en het belang van het anders kijken naar onze doelen. Maar als je gezondheid wankel is, weet je inmiddels: het leven houdt zich zelden aan je planning.

Misschien zijn je plannen onderweg veranderd. Misschien heb je dingen moeten laten. Misschien voel je je verder weg van wat je had gehoopt dan je zou willen.

En dat mag. Dat is geen falen. Het is menselijk. En daarom wil ik je uitnodigen tot het volgende, om vandaag, halverwege het jaar, te reflecteren. Niet met een oordeel, maar liefdevol en met mildheid.

Wat is op dit moment belangrijk voor mij? Wat zou ik mezelf gunnen. Niet voor altijd, niet te groots, maar gewoon deze zomer. Wat zou ik mezelf gunnen deze zomer?

De langste dag van het jaar

Vandaag, zaterdag 21 juni is het zover: de langste dag van het jaar. In Spanje wordt de periode rondom de langste dag van het jaar groots gevierd met San Juan. Op het strand worden vreugdevuren aangestoken, mensen dansen, zingen en eten samen. Volgens de traditie spring je over het vuur om een wens te doen. Of drie keer – om je te zuiveren van je zonden. En wie ’s nachts de zee in gaat, spoelt de slechte geesten van zich af.

Een soort ritueel van loslaten en opnieuw beginnen.

En dat zette me aan het denken. Hoe zou het zijn als wij af en toe gewoon even een pas op de plaats nemen en besluiten opnieuw te beginnen?

Van lange termijn naar dichtbij jezelf

Ik herken het zelf maar al te goed. Jarenlang werkte ik keihard aan doelen voor de lange termijn – zoals het doen van de GZ-opleiding – omdat ik ervan overtuigd was dat dat de weg voor me was. En deels klopte dat ook: ik had dromen, ambities, een route uitgestippeld waar ik goed naar onderweg was.

Maar na het ongeluk had mijn lichaam andere plannen. En hierdoor kon ik op een gegeven moment niet meer denken in jaren of zelfs maanden. Alles verschoof noodgedwongen naar het hier en het nu. En toen kwam er een moment dat ik mezelf andere vragen ging stellen: wat heb ik de komende twee of drie weken nodig? Wat voelt op dit moment goed? Wat moet ik tijdelijk parkeren en wat mag ik nu even helemaal loslaten?

Dat was niet makkelijk. En het betekende niet dat ik mijn oude dromen voorgoed opgaf. Maar wel voor nu. Omdat ik mezelf iets anders gunde.

Juist daar, in die eenvoud, ontstond een pad dat wél klopte. Niet omdat het perfect was, maar omdat het leefbaar was.

Soms denk ik zelfs: Misschien is mijn bedrijf juist daarom wel zo gegroeid, omdat ik niet meer bezig was met “later”, maar voelde dat ik nú iets te geven had. Dat ik anderen wilde helpen, omdat ik zélf wist hoe het voelt als alles wankelt.

Iets loslaten, iets wensen

We hadden het over wat je jezelf deze zomer zou gunnen. En stel je dan ook even voor dat jij, net als bij San Juan iets mocht loslaten.

Een oud idee over jezelf.

Een oud doel of verlangen.

Een gevoel van falen.

Of juist het gevoel dat je je moet bewijzen.

Of misschien een schuld die je draagt maar niet van jou is.

Wat zou er dan ruimte krijgen?

En wat zou zachter mogen worden?

Je hoeft er niet voor over vuur te springen. Maar misschien kun je wel iets opschrijven. Eén wens. Eén verlangen. Eén kleine richting. Niet groots. Maar iets dat je jezelf gunt.

Oefening – Een klein ritueel voor jezelf

Misschien wil je deze week, zo halverwege het jaar, een klein moment nemen, speciaal voor jezelf. Pak een papiertje en schrijf drie dingen op:

• Meer hiervan – Wat wil je deze zomer graag meer voelen, doen of ervaren? Iets kleins. Iets wat voedt.

• Minder hiervan – Wat put je uit? Wat zou je wat minder mee willen dragen? Wat mag zachter?

• Laat dit los – En tenslotte: wat wil je loslaten? Een verwachting, een stemmetje, een schuldgevoel dat je niet verder helpt?

Je kunt deze brief aan jezelf opvouwen en ergens bewaren. Of – als het veilig voelt – verbranden (buiten, of in een vuurvast kommetje), als een symbolisch ritueel. Het hoeft niet groots. Maar het mag betekenisvol zijn. Niet omdat het moet, maar omdat rituelen soms helpen om iets af te ronden, iets te bekrachtigen.

Want ook al is je gezondheid soms wankel, jouw verlangen naar betekenis, lichtheid of richting mag er zijn. Het hoort erbij, het maakt je een mens.

Misschien brengt deze langste dag van het jaar je, net als mij, even tot stilstand. Niet met grote plannen of verplichtingen, maar gewoon… een klein moment van eerlijkheid. Wat heb jij nodig? Wat mag lichter?

Ik hoop dat mijn woorden je herinneren aan één ding: je mag steeds opnieuw beginnen.

Ook nu.

Je mag en kunt elke keer opnieuw kiezen.

Ook nu en juist nu.

Het hoeft niet groots. Het hoeft niet perfect. Maar als je voelt dat er iets mag verschuiven, dan is dit misschien jouw moment. Het leven vraagt continue om opnieuw afstemmen met dat wat er is en dat wat je wil dat er gaat zijn. En ik gun je dat je niet blijft hangen in het overleven, maar voorzichtig te kiezen voor leven. Voor jezelf.

Al lijkt het stapje maar zo klein..

PS: Wil je weten wie ik ben en waarom ik dit schrijf? Kijk eens op mijn website – daar vertel ik meer over mijn werk en missie.