Voor iedereen die het woord ‘acceptatie’ niet meer kan horen.

Twee weken geleden hadden we het over die eindeloze zoektocht die zó herkenbaar is bij langdurige klachten. Je blijft zoeken, hopen, proberen. En vroeg of laat duikt dat ene woord op: acceptatie.

Voor veel mensen roept het meteen weerstand op. En eerlijk? Ik snap dat. Want als iemand zonder jouw ervaring zegt dat je je er maar bij neer moet leggen, voelt dat eerder als onbegrip dan als steun. Ik voelde dat zelf ook. Ik wilde ergens diep vanbinnen wel accepteren hoe het was – iedereen zei dat het zou helpen. Maar ik kón het gewoon niet. Dit kon toch niet alles zijn? En soms vond ik het bijna stom van mezelf dat het niet lukte, want er waren toch zoveel ergere dingen in de wereld?

Nu, jaren later, begrijp ik dat het proces van accepteren van ziekte of verlies iets anders betekent dan wat we ons voorstellen bij dat woord. Want acceptatie, zoals het vaak in het woordenboek staat – het aanvaarden of goedkeuren van iets – is niet wat ik bedoel.

Acceptatie is namelijk niet: het ermee eens zijn.

Sommige dingen in het leven zijn zó ingrijpend – daar kun je je gewoon niet bij neerleggen. En dat hoeft ook niet.

Wat is acceptatie dan wél? Acceptatie betekent voor mij – als het om je gezondheid gaat – hoe je omgaat met wat je overkomt. Het zit tussen twee uitersten in:

• Verdrinken: helemaal opgaan in wat je overkomt, geen lichtpuntjes meer zien, verdrinken in je verdriet en andere emoties.

• Verdringen: doorgaan alsof het er niet is, jezelf en je gevoel negeren en vooral niet stilstaan bij wat het met je doet. De welbekende ‘struisvogel’-techniek.
  

Mijn besef na die hele zoektocht was dit: acceptatie zit ergens tussen die twee en het schommelt op en neer en dat dit op en neer schommelt, hoort erbij. En dit staat dus los van of jij vindt dat het “oké” is wat je overkomt.

En sinds ik dat besef is de zoektocht een stuk minder ingewikkeld geworden.

Maar hoe ziet dat er dan uit, in het dagelijks leven? En wat betekent dit concreet? Acceptatie gaat volgens mij over erkennen dat iets er is en dat dit veel met je doet, en van daaruit een manier vinden om ermee te leven. Op jouw manier. Het betekent ruimte maken voor verdriet, boosheid of gemis, maar ook blijven zien wat er nog wel is. Een beetje dankbaarheid, een sprankje hoop, een moment van rust.

Voor de één betekent acceptatie: vaker huilen of vaker boosheid uiten, of rust nemen in plaats van altijd maar doorgaan. Voor de ander betekent acceptatie juist: kort even het verdriet proberen te parkeren en toch iets leuks te gaan doen. Of in plaats van op alles en iedereen boos worden wat oneerlijk voelt, juist je energie omzetten naar een ontspannende activiteit. Wat het accepteren voor jou ook is, het mooie en helpende is: Je kunt het altijd vertalen naar kleine, concrete stappen in de jouw juiste richting.

En deze stappen zijn dus ook voor iedereen anders. Acceptatie is geen eindpunt. Het beweegt mee met het leven, met hoe je je voelt. Het is ook geen doel wat je moet behalen, of een knop die je om kan zetten.

Er zit geen begin of einde aan acceptatie. Het is als een golf in de zee. Soms zijn de golven krachtig en overspoelend, soms is het even stil. Soms lukt het je goed om te blijven drijven, soms voelt het alsof je kopje onder gaat.

En dat alles hoort erbij. Het is zoals het is. De zee stopt nooit met golven produceren, maar soms zijn ze zachter, rustiger, lichter.

Je moet het maar accepteren Als iemand dat tegen je zegt, mag je gerust antwoorden: “Het gaat daar niet om.”

Je hoeft niets goed te vinden. Je mag rouwen, worstelen, zoeken. En ondertussen toch langzaam ontdekken hoe jij verder kunt – mét alles wat er is, én alles wat er nog kan zijn.

Tot slot wil ik je iets meegeven.

Voor iedereen die stoeit met rouw, verlies, of nog zoekende is naar hoe je moet omgaan met wat je overkomt:

Stel jezelf eens de vraag: "Wat zou acceptatie voor mij kunnen betekenen?"

En stel dat je jouw situatie een béétje meer zou accepteren – al is het maar een superklein beetje. Wat zou er dan veranderen? Wat zou je anders doen?

Acceptatie is geen eindpunt. Acceptatie is geen knop je die kunt omzetten. Het is een begin.

Een begin van ruimte maken. Van terugkeren naar je gevoel. Van mildheid – voor je situatie, en voor jezelf.

ps. Acceptatie gaat vaak samen met rouw. Wil je wat opdrachten ontvangen om zelf aan de slag te gaan met rouw? Stuur een berichtje naar chronischgelukkig@gmail.com en ontvang nu gratis de opdrachten.

Deze opdrachten komen uit mijn online cursus Chronisch Gelukkig, waarin we samen, stap voor stap, werken aan omgaan met acceptatie, rouw, balans vinden en de zoektocht naar je nieuwe (weer gelukkige) zelf. Je hoeft het niet alleen te doen – in de cursus doen we het samen. En geloof me: dat maakt écht verschil.

Maar natuurlijk mag je hier ook gewoon zelf mee aan de slag, op jouw manier, in jouw tempo. Het is jóuw pad.

pps. Sinds kort is Chronisch Gelukkig ook op Facebook en Instagram te vinden. Super leuk als je me volgt! https://www.instagram.com/chronisch.gelukkig/ https://www.facebook.com/profile.php?id=61575680579507